USR-update #17: Hoop

Het is inmiddels de derde keer in de Corona-tijd dat ik deze blog schrijf.  Toch voelde deze week anders. Mijn eerdere Corona-blogs zaten vol met ontwenning en strijdlust. Maar deze week was de week van hoop.

Allereerst bieden de aangekondigde verlichtingen van de lockdown veel hoop. Ik heb hoop om naar de kapper te kunnen, voordat mijn haar zo lang is dat ik het kan vlechten. Hoop dat met een glas cola in de zon zitten niet alleen bij mij in mijn raamkozijn kan, maar binnenkort ook op een terras. Hoop dat ik voor mijn afstuderen gewoon weer op de campus kan rondlopen en weer in mijn geliefde Zuidkantine in het Huygensgebouw kan zijn.

Kortom: hoop dat het allemaal weer goedkomt.

Maar hoop kwam deze week niet alleen vanuit het kabinet. Er kwam namelijk van meerdere kanten steun. Allereerst was deze week de landelijke vakbond FNV bereid om ons te helpen in ons pleidooi voor doorbetaling van student-medewerkers. De FNV wilde hiervoor met zo veel mogelijk studenten in contact komen die bij Campus Detachering werken en nu hun inkomen kwijt zijn. Ik benaderde enkele van deze studenten om te vragen of ze mee wilden doen en ik was onder de indruk van de respons. Bijna iedereen was bereid te helpen en velen gingen op hun beurt ook weer andere studenten benaderen. Het gaf me hoop. Hoop dat niet alleen in de medezeggenschap mensen betrokken zijn met het lot van hun medestudenten.

Ook als het gaat om het privacy-schendende surveillance-software (“proctoring”), was er deze week hoop. Ondanks dat het college van bestuur nog steeds achter het proctoring staat en er nog geen streep onder durft te zetten, krijg ik te horen dat steeds meer docenten of hele faculteiten afzien van het proctoring. Soms omdat ze zelf inzien dat het iets is dat echt te ver gaat, soms omdat wijken voor de druk die we afgelopen week aan het opbouwen zijn. En die druk wordt steeds groter. Om de druk echt op te bouwen was AKKUraatd van plan een petitie te lanceren om met studenten en medewerkers een vuist te maken om proctoring te stoppen. Tot mijn vreugd bleek ook hier weer dat er buiten de medezeggenschap er ook betrokkenheid is: twee dagen geleden is er door een geneeskunde student een petitie gestart die we van harte ondersteunen.

 

Met frisse moed en nieuwe hoop kijk ik uit naar de komende weken. Al moeten we ervoor waken dat we niet te vroeg juichen. Het virus is nog lang niet weg en ook is de universiteit nog verre van perfect. Maar laten we het elke week een beetje beter maken. Elke week weer een stap vooruit.

Het komt goed!

PS: De foto komt uit een vlog over BSA die ik vrijdag heb opgenomen. Komende week komt deze online!